بزرگنمايي:

پیام فارس - یکی از عوامل اصلی گرایش مردم به تشیع، رفتار، گفتار و کردار ائمه معصومین(ع) بود. امام حسن عسکری(ع) نیز در طول دوران حیات خود به دلیل اهمیت این مرحله (عصر غیبت) از جوانب مختلف تلاش خود را چندین برابر کرده بود تا ضمن تحقق اهداف الهی و برآوردن نیازهای شیعیان زمینه را برای عصر غیبت فراهم آورد.
شیعیان در زمان امام عسکری(ع) در مناطق بسیار مهم و زیادی همچون کوفه، بغداد، نیشابور، قم، آبه، مدائن، خراسان، یمن، ری، آذربایجان، سامرا، جرجان، بصره و ده‏ها شهر دیگر، متمرکز بودند.
در این جا به طور اختصار برخی از شهرهای شیعه ‏نشین آن دوران را بر می‏ شماریم:
کوفه
این شهر در دوران امام حسن عسکری(ع) از مهم‏ترین و بزرگ‏ترین شهرهای شیعه ‏نشین به شمار می‏ رفت. مظفر درباره‌ی کوفه می‏گوید: «کوفه در سال 17 ه.ق تأسیس شد و روزگاری دراز به عنوان بزرگ‏ترین شهر عراق به شمار می‏آمد و دوره‏ه ای شکوفایی و رکود پیاپی به خود دید.
تشیع نیز وضعی همانند وضع کوفه داشت. گاهی تشیع همه‌ی شهر را فرا می‏ گرفت، همانند دوران امیرالمؤمنین(ع) و گاهی دشمنان تشیع به روی آن‌ها شمشیر انتقام می‏کشیدند و قدرت آن‌ها به ضعف و سستی گراییده و از ترس و بیم، در خانه پنهان می‏شدند، مانند دوران «زیاد و پسرش» و «حجاج» و دیگر فرمانروایان ستمگر و ظالم. این شهر در آغاز دوران غیبت کبری شهری آباد بود، ولی از حیث تمدن و وسعت و گسترش، مانند دوران منصور و حاکمان قبل از او نبود. تشیع در قرن‏های میانی دوران عباسی یعنی پس از قرن سوم و چهارم هجری در آن شهر حکومتی مستقل داشت». وی می ‏افزاید: «درباره‌ی کوفه‌ی آن روز (روزگار امام عسکری(ع)) و کوفه‌ی پیش و پس از آن مپرس [همین قدر بدان‏] که کوفه در پیروی از اهل بیت(ع) بزرگ‏ترین شهرها به شمار می‏رفت».
بغداد
بغداد نیز در آن روزگار از مراکز مهم شیعه به شمار می‏ آمد و به گفته‌ی مظفر، جمعیت انبوهی از شیعیان در آن سکونت داشتند و دلیل آن هم این است که امام عسکری(ع)، عثمان‏بن سعید عمری و دهقان و دیگر نمایندگان خویش را در آن شهر تعیین فرمود، بلکه تنها بغداد، مکان وکیل رابط بین تمام وکلا و امام عسکری و نیز میان شیعیان و امام(ع) بود.
سامرا
مظفر می‏گوید: «پس از اقامت دو امام بزرگوار (امام هادی و امام عسکری(ع)) در این شهر، تشیّع شکوه و عظمتی وصف ‏ناپذیر یافت و با وجود دشمنی‏ هایی که عباسیان با آن دو بزرگوار داشتند، مردم، علم و دانش و فضایل پسندیده و ویژگی‏ هایی از آن دو دیدند و دریافتند که آن‌ها دو شاخه‌ی شجره‌ی پاک نبوت و وارثان علم الهی هستند».
او ادامه می‏ دهد: «تشیع همواره در آن شهر پابرجا و استوار ماند تا این که ایّوبی در آن سامان جنگی علیه شیعیان راه انداخت و پس از مدتی طولانی سلطان سلیم عثمانی راه او را پی‏گرفت و بعدها حکومت عثمانی همین روش را دنبال کرد. و اگر در این مناطقِ دور از جامعه‌ی شیعی، کسی غیر از مراد چهارم به ستیزه‏ جویی با شیعه برنخاسته بود، کافی بود که تشیع در اختفا قرار گرفته و بقیه بگریزند. گروهی از مردم از جمله متولیان حرم مقدس برای زنده ماندن، از آن شهر گریختند».
نیشابور
این شهر از مناطق شیعه ‏نشینی بود که به اهل بیت(ع) علاقه و محبت شدیدی از خود ابراز می‏کرد؛ محبت و علاقه ‏ای که به زمان امام صادق(ع) بلکه قبل از آن دوران، باز می‏ گشت. گواه بر این مطلب اموری است که به ذکر برخی از آن‌ها بسنده می‏کنیم:
1- ابن شهرآشوب از ابوعلی بن راشد، و دیگران، در حدیثی طولانی آورده است: «شیعیان در نیشابور گرد هم آمده و محمد بن علی نیشابوری را انتخاب نمودند و مبلغ سی‏ هزار دینار و پنجاه ‏هزار درهم و دوهزار دست لباس بدو سپردند. شطیطه نیز یک درهم کامل و یک دست لباس پنبه ‏ای آورد و گفتند: این‌ها را به امام(ع) تحویل بده...».
2- زمانی که امام رضا(ع) در سفر خود به مرو، از نیشابور گذشت، شیعیان و دوستداران وی استقبال بی‏ نظیری از آن حضرت به عمل آوردند و حدیث معروف به سلسله‌الذهب را که امام برای مردم روایت فرمود، نزدیک به یکصدهزار تن، یادداشت کردند.
3- امام عسکری(ع)، ابراهیم بن عبده نیشابوری را به عنوان وکیل خود تعیین فرمود تا حقوق شرعی را از دوستداران وی در نیشابور دریافت کند.
همه‌ی این موارد مؤید آن است که شهر نیشابور در آن زمان مرکز بزرگ شیعه و دوستداران اهل بیت(ع) بوده است.
قم
این شهر از جمله مناطق مهم و از مراکز اصلی، بلکه بزرگ‏ترین پایگاه شیعه در دوران امام عسکری(ع) به شمار می‏رفت و در عصر غیبت به عنوان مرکزی مطمئن برای نشر فقه و حدیث اهل بیت(ع) مطرح بوده است. علامه مظفر گفته است: «قم در دوران امام عسکری و قبلاً در زمان پدر بزرگوارشان(ع) یکی از مراکز راویان بی‏شمار از آن دو امام بوده و نیز مؤلفان بسیاری در سایه‌ی فنون علم و دانش و حدیث، در آن شهر وجود داشتند».
این مدرسه‌ی علمی بزرگ در دوران آن حضرت، بزرگ‏ترین خدمات را به جوامع شیعی ارائه داد و علوم و روایات و فضائل اهل بیت عصمت(ع) را گسترش داد تا آن‌جا که درباره‌ی آنان گفته شده: «اگر قمی ‏ها نبودند، دین از دست می‏رفت». و حق همان است که درباره‌ی آن‌ها گفته شده است؛ زیرا وقتی تاریخ آن دوران را مرور می‏کنیم، می‏بینیم قم از شهرهای مطمئنی بوده که روایات اهل بیت(ع) و فضائل آنان را در همه‌ی دنیا منتشر کرده است. فعالیت‏ ها و خدمات خالصانه‌ی قمی‏ ها برای اسلام و مسلمانان به طور عام و به اهل بیت(ع) به طور خاص با عبارات مختلفی از سوی ائمه(ع) مورد تأیید قرار گرفته است؛ از جمله، سخن امام صادق(ع) است. آن حضرت به عیسی بن عبدالله فرمود: «درود خدا بر مردم قم. خداوند سرزمینشان را با باران رحمت خویش سیراب گرداند و برکات خود را بر سر آنان فرو فرستد و گناهان ایشان را به حسنات مبدّل سازد. آنان اهل رکوع و سجود و قیام و قعودند و فقیه و عالم و اهل درایت و روایتند و عبادت خدا را نیک انجام می ‏دهند».
حکومت ‏های عباسی به طور مکرر مردم قم را قتل عام کردند و اهالی این شهر با دشوارترین رنج و مصیبت‏ ها در دوران موسی بن بغا- که حکومت عباسی او را برای آزار و شکنجه مردم قم، که از دوستداران و علاقه‌مندان اهل بیت(ع) بودند، گماشته بود- روبه‌رو بودند.
تفرشی در حالات محمدبن محمد بن رباط کوفی می ‏نگارد: «محمدبن محمد بن رباط کوفی گفت: ابوجعفر محمد بن حسین بن عبدالله بن سعید طبری در بغداد از عمویش ابراهیم بن عبدالله بن سعید نقل کرد و گفت: زمانی که موسی بن بغا رهسپار قم شد خشمگینانه وارد آن شهر گردید و به آزار و اذیت مردم آن سامان پرداخت. مردم وضعیت خود را به ابومحمد عسکری(ع) نوشته و از آن حضرت درخواست دعا نمودند. امام(ع) در پاسخ آنان مرقوم فرمود: این دعا را در نماز وَتْـرِ خود بخوانید».
این دعا طولانی است و ما شمه ‏ای از آن را نقل می ‏کنیم:
بار خدایا! پایه‏ ها و ارکان ستم را در هم شکن، پرده ‏هایشان را فرو ریز، وحدت کلمه‌ی آن‌ها را به پراکندگی مبدل ساز، سپاه انبوه ‏شان را ناچیز گردان، ستون بلند(حکومت آن) را فرو ریز، پرچم‏ های برافراشته‌ی آن‌ها را سرنگون نما!
از جمله دانشمندان برجسته، عالم و فقیه این شهر را می‌توان به زکریا بن آدم، ابن بابویه، شیخ صدوق، محمدبن یحیی عطار و... اشاره کرد.(1)
در تاریخ الشیعه آمده است که قم در عهد امام دهم و یازدهم از مراکز مهم علم گردید و شیعیان فراوانی در آن‌جا می‌زیستند و مسکن بسیاری از راویان، مؤلفان و دانشمندان شد.(2)
مردم طبرستان و دیلم نیز شیعه بودند ولی بیشتر آنان در زمان امام حسن عسکری(ع) شیعه‌ی زیدی بودند. گذشته از این مناطق در سایر بلاد اسلامی نیز شیعیان به طور پراکنده حضور داشتند. در مجموع جمعیت شیعه در عصر امام عسکری(ع) از کمیت و گسترش چشمگیری برخوردار بود.(3)