چاپ

پیام فارس - ایسنا/فارس استاد مهدی مباشر متولد 1307 از شاعران طنز پرداز شیرازی به شمار می‌رود که کمتر اهل جلوه گری های هنری است.

اولین مجموعه شعر مهدی مباشر، در قالب یک دفتر تحت عنوان "قطره" با ویراستاری بابک طیبی چاپ و منتشر شد.
این مجموعه اگرچه آنگونه که باید دیده نشد اما تقریبا اهالی شعر در شیراز آن را مجموعه‌ای عزیز و محترم می‌شمارند و گاهی به آن تفالی می‌زنند تا دقایقی در سایه سار طنز مباشر، لبخندی بر چهره‌شان نقش بندد؛ آنهم در این روزگار دشواری.
شعر "انتخابات" از مجموعه قطره، یکی از آثار ماندگار مهدی مباشر است که اغلب اهالی شعر و ادب، در هر دوره از انتخابات به یاد آن می‌افتند و آن را زمزمه می‌کنند.
مهدی مباشر، شاعر 91 ساله شیرازی همچنان در زادگاهش به قبراقی نفس می‌کشد و روزگار می‌گذراند.
"انتخابات"
گفت ای مردم اگر من را نمایید انتخاب
هر چه در این مملکت درد است درمان می کنم
نرخ را پایین کشم تولید را بالا برم
با تقاضا عرضه را یک روز میزان می کنم
هر کسی را یک عمارت یک سواری می‌دهم
گر نشد این دوره دور بعد جبران می کنم
مترو می سازم هزاران متر و صد سد بزرگ
با پلی یاسوج را مرز خراسان می کنم
با تخصص در کویر لوت رویانم بلوط
با تبحر روی دریا کشت ریحان می‌کنم
اقتصاد و اشتغال و انضباط و نظم را
با دو فوریت به مجلس برده آسان می کنم
از کتس بس تا به مجلس راه آهن می کشم
طول ها را جملگی با عرض یکسان می کنم
روی خط زیر خط فقر مملکت خط می کشم
سفره هاتان را پر از مرغ و فسنجان می کنم
عدل آوردم هزاران عدل، صدها تن رفاه
جمله را یکجا نثار عدل خواهان می کنم
راه دانشگاه و زایشگاه را پل می زنم
وقت خود را وقف تزویج جوانان می کنم
تا نماند هیچ دختر بیخ ریش خاندان
شغل را افزون و مسکن را فراوان می کنم
تا که هر مرغی نهد شش بیضه در هر ساعتی
آنچه ارزن هست در بازار ارزان می کنم
تا سبیل همقطاران را نمایم چرب چرب
دنبه و زیتون و کرچک را فراوان می کنم
برخلاف آن که این ضرب المثل را گفته است
من به پای فاطی بیچاره تنبان می کنم
الغرض هر درد بی درمان که باشد یک شبه
می نمایم در هم و یک روزه درمان می کنم
############
کهنه رندی از میان برجست و با لبخند گفت
ای که چون گفتار خود ما را پریشان می کنی
چند گویی می کنم از دادنی هایت بگو
دادنی هایت که سهم خویشوندان می کنی
شهر را گر پاک بنمایی ز پوسترهای خویش
بهترین لطفی به حق شهروندان می کنی
چون خرت از پل گذشت و بیلکت در گِل نشست
پشت کرسی خویش را از خلق پنهان می کنی
خاویار و مرغ و تیهو را کنی خود نوش جان
ما فقیران را به آش وعده مهمان می کنی
درد می دانی چه باشد این که بیخ درد را
یا ندانی یا که می دانی و کتمان می کنی
آنچه خود را ناتوانی پای دشمن می نهی
اشتباه خویش را لعنت به شیطان می کنی
قلقلک انگیز طنزی هستم و می‌دانم یقین
آنچه وجدانت تو را فرمان دهد آن می کنی
انتهای پیام