چاپ

پیام فارس- در این یادداشت به قلم دکتر مجتبی اشرافی آمده است: انقلاب اسلامی سال 57 ایران، پاسخی بود به بحران های عمیق هویتی در دوران تقابل میان سنت و مدرنیته در ایرانِ استبداد زده که توانست در قالب یک حرکت اجتماعی نهادینه شده و با رهبری واحد مذهبی، به دیکتاتوری 2500 ساله نظام شاهنشاهی و اقتدار پلیسی پایان دهد.
اما این همه ماجرا نبود. هویت تاریخی و فرهنگی ملت ایران با اندیشه ها و مناسک دینی و حضور دین در کلیه عرصه های حیات اجتماعی طی قرن ها معنا یافته بود و از این رو انقلاب اسلامی ایران با اولویت قرار دادن تشکیل حکومت اسلامی، ساختار دولت - ملت اسلامی را در قالب یک نظام سیاسی متمرکز و مبتنی بر رأی ملت پی ریزی نمود تا اقتدار مشروع را در سه حوزه جغرافیا، سیاست و فرهنگ نهادینه نماید.
پس لرزه های تغییر در ایران سال 57 ، تمام جغرافیای سیاسی ملل غرب و شرق را فرا گرفت و ادعای ایران برای احیای تمدن نوین اسلامی را بر سر زبانها انداخت. ارائه الگوی حکومتی و مردمسالارانه مبتنی بر هویت دینی و ملی در ایران، سایر ملت ها را نیز به واکنش های مثبت و منفی وا داشت. مخالفان حکومت نوپا، در داخل و خارج، در ابتدای امر تلاش کردند تا با محدود و یا محصور کردن جغرافیای ایران، نظام سیاسی جمهوری اسلامی را از طریق درگیر شدن در جنگی تحمیلی، ترورهای عناصر حکومتی و مردم عادی، تحریم های اقتصادی و ... از پای درآورند.
عدم موفقیت مخالفان در تحقق راهبرد نبرد سخت، آنها را به ضدیت در عرصه سیاست و تخریب چهره حکومت واداشت. از منشورها و بیانیه های ضدحقوق بشری تا طرح دعوی در دادگاه های بین المللی و حتی تلاش در جهت تضعیف سیاست خارجی جمهوری اسلامی. اما این فرآیند نیز آنچنان که باید منطبق بر خواست های غرب و شرق پیش نرفت.
موج اول و موج دوم هجمه غرب، با مقاومت ملت و تمایل ایرانیان به حفظ ساختار دولت - ملت بی نتیجه ماند. اوج دشمنی غرب بر علیه ملت ایرانِ پسا انقلاب، در سال 1388 با دخالت مستقیم در سیاست داخلی ایران خود را نشان داد. دشمن دریافته بود که مؤلفه اصلی اقتدار مشروع جمهوری اسامی، مقبولیت حکومت در نزد ملت است.
برهم زدن نظم اجتماعی، ایجاد نارضایتی عمومی و جهت دار کردن هیجانات پساانتخاباتی و سوء استفاده از شکاف پیش آمده در میان مسئولان نظام در اولویت فرآیند سقوط قرار گرفت و متاسفانه در این بین، برخی از خواص بی بصیرت نیز در جبهه دشمن، مهره شده، وحدت و انسجام اجتماعی را به مخاطره انداختند.
وقایع سال 1388 برای جمهوری اسلامی موهبتی بود تا پوست اندازی نماید و ثبات قدم ملت در حمایت از خود را به بوته آزمایش بگذارد، آزمایشی سخت برای ملتی بصیر.
اما در نهم دی ماه همین سال ملت ایران با هدایت و روشنگری رهبر و مقتدای با بصیرت خود، عمارگونه قدم به میدان گذارده و فتنه 1388 را پایان دادند.
دشمن بعد از شکست در این فتنه، دریافت که رابطه ملت و حاکمیت در ایران محکم تر شده است؛ بنابراین با علم به فرهنگ به عنوان شاخصه نظام جمهوری اسلامی، از یک سو پروژه نفوذ و فروپاشی از درون و از سوی دیگر، افزایش تقابل در جبهه فرهنگی را در اولویت ضدیت خود با جمهوری اسلامی و شهروندان ایرانی قرار داد.
تقابلی که با هدف برهم زدن رابطه میان ملت و حکومت در حال انجام است و همراه با فرآیند تحریم و فساد اقتصادی و ... با هدف تغییر الگوهای فکری و فرهنگی در ایران است تا مولفه مقبولیت را از نظام جمهوری اسلامی سلب نموده، مشروعیت حکومت را در نزد ملت زیر سوال برده و در نهایت، حرکت، تحول و تعالی مورد ادعای نظام دولت – ملت اسلامی و تحقق تمدن نوین اسلامی را به سکون، سکوت و تسلیم شدن در مقابل فرهنگ مهاجم غربی و سیاست های تمامیت خواهانه آنها وادارد.
در تقابل با این رویکرد، دشمنی و رقابت غرب، بایستی اولا جمهوری اسلامی با مبارزه قاطعانه با عوامل نفوذی داخلی و اخلالگران مفسد اقتصادی، وحدت، امید و نشاط انقلابی را در میان ملت تقویت نماید.
دوم اینکه مسئولان بایستی مسئولیت پذیر بوده و وحدت رویه در مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را فارغ از خط و ربط سیاسی شخصی و حزبی، از اهم واجبات برشمرده و خدمت به ملت و حل مشکلات مردم را در اولویت کار قرار دهند و در نهایت بنا به اقرار و مستند به واقعیات موجود، جامعه و ملت نجیب ایران، علی رغم سختی ها و فشارهای اخیر اقتصادی در میدان مانده اند و نشاط و امید خود را خواهند داشت. اما مسئولان اجرایی نیز بایستی با بینش و منش دینی – اخلاقی و انسانی قدرشناس این نجابت باشند و خدمت به ملت و عمل به آنچه بدان مکلف شده اند را تکلیف خود بدانند.