چاپ

پیام فارس- در این نوشتار به قلم حمید مقدس فرد آمده است : رفت وآمد معتادانی که به آنها متجاهر یا همان تابلو گفته می شود و دستگیری و بازگشت آنها به خیابان ها در یک دورتمام نشدنی به ویژه درشهرهای بزرگ از خود مسئله اعتیاد بدتر شده است.
معتادان برخی مناطق و بزرگراه ها و محله های شهر را قرق کرده اند و هیچکس هم پاسخگو نیست و مسئول هر دستگاهی توپ را به زمین دیگران می اندازد.
این وضع فقط در تهران نیست وشهرهای بزرگ و کوچک و شهرهایی که در مسیر اصلی ترانزیت مواد هستند هم گرفتارند.
قوه قضایی، پلیس و سازمان بهزیستی مسئول گردآوری و ضبط و ربط معتادان هستند که با موازی کاری و اقدام های گذرا و کافی نبودن ضوابط و قوانین درگیرند.
معتادان هر از چند گاه گردآوری و نگهداری می شوند ولی آزاد می شوند و به خیابان ها برمی گردند. مشکل اصلی کافی نبودن بندهای مربوط به معتادان تابلو در قانون مبارزه با مواد مخدر و به ویژه ماده 16 این قانون است که براساس آن فقط معتادان را فقط می توان یک دوره سه ماهه نگه داشت و در صورت لزوم تنها سه ماه دیگر قابل تمدید است.
چنانکه تجربه نشان داده این مدت یک زمان استراحت برای معتادان است و به آنها انگیزه و نیرو می دهد به جز اینکه برنامه های بازپروری و درمان هم دراین مدت کارآمدی لازم را نداشته اند.
برنده اصلی در این فرایندهای ناقص، بندیان ماده 16 یا همان معتادان هستند که همچنان روبه افزایش دارند و یک جور انفجار جمعیت را به جامعه تحمیل کرده اند. این مشکل را فقط می توان با اردوگاه های اختصاصی دریک جغرافیای مناسب مطالعه شده حل کرد که معتادان را تا زمانی که از بازگشت ناپذیربودنشان مطمئن نشوند درآنها نگه دارند.
هزینه های نگهداری را هم باید خود معتادان با کار پرداخت کنند. سرمایه گذاری اولیه برای ساختن اردوگاه ها وکارگاه ها برعهده دولت است که می تواند ازکمک بخش خصوصی و سازمان های غیردولتی استفاده کند.
اداره این کار هم با ترکیبی از نمایندگان هرسه بخش کارآمدتر از انحصار مدیریتی کنونی است که ثابت شده کارایی کافی ندارد. در اردوگاه ها هم بسته ای مرکب از درمان و مراقبت های روانشناسی و مشاوره و کار به معتادان عرضه می شود و باید چنان سخت گیرانه باشد که انگیزه و زمینه بازگشت به اعتیاد را از معتادان بگیرد.
مشارکت شبکه ای از داوطلبان و انجمن معتادان ترک کرده که فعالند برگ برنده هر برنامه مبارزه کارآمد با اعتیاد است که فقط به گردآوری معتادان تابلو خلاصه نمی شود و تقاضا در بازار مواد مخدر را هم کاهش می دهد.
نارسایی برنامه های فعلی در این است که به معتادان هیچ جایگزینی داده نمی شود تا انگیزه بهبود را درآنها افزایش دهد و تثبیت کند. آنها فقط گرفتاراعتیاد خود و کافی نبودن ماده 16 نیستند و نبود برنامه های راهبردی کلان هم آنها را دربند کرده است.
هر برنامه راهبردی هم با تغییر نگرش و برطرف شدن نقص ماده قانونی عملی است. می توان کاری آغاز کرد که درایران پیشینه ای ندارد؛ یعنی با نظرخواهی از خود معتادان و کمک گرفتن از انجمن ترک اعتیاد کرده های گمنام؛ تا درضمن حل مسئله معتادان متجاهر یک نارسایی دیگر هم که ضعف مشارکت همگانی و نبود جامعه مدنی است برطرف شود.