چاپ

پیام فارس- در این نوشتار که روز سه شنبه به قلم محمد مهدی جعفری زاده چاپ شده آمده است: زمانی که وزیر کشور می‌گوید تهران (مرکز کشور) رتبه اول بزهکاری را دارد، این آمار از دو دیدگاه قابل ‌تحلیل و ارزیابی است: دیدگاه علمی و دیدگاه دینی (مذهبی).
طبق دیدگاه علمی، جامعه ‌شناسان معتقدند هنگامی که حتی «یک بزه» به کل جامعه سرایت کند و اصطلاحاً «اپیدمی» شود، نمی‌شود با آن برخورد «فردی» کرد بلکه باید «نسخه اجتماعی» برای آن پیچید.
به دیگر سخن با اپیدمی شدن یک بزه در جامعه، فرد، مقصر اصلی نیست؛ بلکه بستر اجتماعی است که تولید کننده بزه و جرم است و باید مسئولان اجتماعی، راه‌حل علمی و اجرایی برای آن پیدا کنند.
حال باید از وزیر کشور پرسید؛ جناب وزیر! آیا اطلاعات علمی در این زمینه دارید؟ یا آیا مشاوران شما در این زمینه تخصص لازم را دارند؟ اگر دارید و دارند، بگویید که «چند» بزه در حد اپیدمی، باعث رتبه اول شدن تهران در بزهکاری شده است؟ و شما برای حل این کلافه پیچیده چه کار کرده‌اید؟ خروجی اقدام شما چه بوده است؟
امیل دورکیم جامعه‌شناس فرانسوی، زمانی که مشاهده کرد «خودکشی» در فرانسه رو به اپیدمی شدن است، دست به یک تحقیق علمی زد و ماحصل آن در کتاب «خودکشی» وی آمده است.
حال شما بفرمایید که چه کرده‌اید؟ به جای «یک بزه» ما «چند بزه» در هم تنیده در تهران با رتبه اول داریم؟ شاید بگویید این قدر مشکلات متنوع درجامعه ما است که نمی‌دانیم به کدامیک رسیدگی کنیم! اما در پاسخ می‌گوییم: اگر همچنان دچار روزمرگی شوید کار به جایی می‌رسد که بزه و ناهنجاری‌ها، کل جامعه را همانند اژدها می‌بلعد.
اما طبق دیدگاه دوم (دینی و مذهبی): کارشناسان و علمای دینی (اسلامی) و مذهبی (شیعی و سنی) برای حفظ آبروی جامعه اسلامی و سوق دادن بزهکاری‌ها به سمت تقوا و معنویت، چه کار کرده‌اند؟
آیا همچنان معتقدند با شعار و بلندگو، رتبه اولی بزهکاری تهران و سپس آلوده بودن سایر استان‌ها، شهرستان‌ها و بخش‌ها، خود به خود حل می‌شود؟