بزرگنمايي:

پیام فارس - شاید اهل تئاتر نسبت به دیگر هنرمندان قناعت طبع بیشتری داشته باشند و شاید با آنکه دیگران آنها را نسبت به اهل سینما گنجشک روزی می‌پندارند و سفره هایشان را کوچکتر و کم پهناتر می‌بینند اما این طبع شیرین همواره اسباب آرامش آنها را مهیا کرده و همین حال خوش را برای آنان بس... اما این روزها دیگر این سفره دارد بی‌رنگ می‌شود و انگار باد آمده و همه چیز را برده است.
..
می‌گویم اهل تئاتر؛ منظورم همان‌هایی هست که از تئاتر ارتزاق می‌کنند، شاید گروهی باشند که علاوه بر تئاتر اهل تلویزیون، سینما و حتی رادیو به شمار آیند و گروهی نیز کارمند وزارت فرهنگ و ارشادند و به گونه‌ای هنوز هم سفره‌ای دارند که هر روز را به هوای روزی از خانه بیرون بزنند و شاید به‌دلیل این وضعیت بیمارگون در دورکاری بتوانند همچنان روی پا بایستند و در برابر این باد پایداری کنند اما در این میان گروهی هم هستند که نه کارمندند و نه در جاهای دیگر دست و پا گیرند، یعنی تمام اقتضایشان تئاتر است و در این پهنه کوچک و همان قناعت طبع یا طبع شیرین و سازگاری با کم روزگار می‌گذرانند و البته حالا باید گفت که به همان اندک روزگار می‌گذراندند چون الان هوا گرفته است و بیماری و ویروس کرونا تهدید بزرگ جان و جسم است و اینها به ناچار در چارچوب بسته خانه‌های کوچک و محقرشان به هوای تازه امیدوارند. شاید پای پنجره‌ها به امید نشسته‌اند و چشم اندازشان هم، به همان اقتضائات اندک هستی شناسانه، دیوار سمت خانه همسایه باشد و این خانه‌های کوچک که اغلب استیجاری اند، گاهی در پرداخت کرایه همین هفت هشت نه ماه نیز وامانده‌اند... جیب‌ها خالی است و اینها هم مثل کارگران فصلی تا هر روز و هر شب از خانه بیرون نزنند که نانی و آبی نمی‌شود برای گذران زندگی...
به هر حال این روزها گرفته و پیچیده است و اهل تئاتر به کمترین‌ها و ناچیزترین‌های پیش از این هم روبه‌رو نیستند و همان فخر کم خواهی نیز نمی‌گذارد صدایشان را بلند کنند یا به این و آن سرسپرده وبه دارای جاه و مکان بگویند، درخواست کنند که بازهم گوشه چشمی بشود و اگر هم تقاضا کنند معلوم نیست در این روزهای بی‌پیر در آن خزانه چیزی باشد برای پاسخ دادن...
کسی هم که سراغی از این طفلی‌ها نمی‌گیرد چون در دیدرس این و آن نبوده‌اند و حتی همان دوستان غنی که در همه جایی ثروت اندوخته‌اند اینها را به هیچ وجه به بازی نمی‌گیرند چون بر این باور هستند اینها فتوژنیک نیستند و نسبت به دوربین و زوم سینما و تلویزیون بیگانه‌اند و اگر جایی هم دعوت شوند اسباب زحمت و شاید حتی آبروریزی‌اند و از این مزخرفات بی‌سروته...
اما آنهایی که اهل دلند و دلسوز هرازگاهی برخی از این نازنین‌های نادر روزگار را می‌فهمند و زیر دست و بالشان را می‌گیرند که هنوز هم چراغ خانه یشان روشن بماند و امیدوار باشند تا این روزهای سیاه برود و رخت بربندد حتی از خاطره ها...
دولت و خانه تئاتر هم مختصر کمک‌هایی کرده‌اند اما اینها سرجمع به اندازه حقوق یک ماهه یک کارمند هم نیست که بشود گفت یک ماه به خوشی سپری شده و حالا بعدش می‌توان به حرکت‌های دیگر امیدوار بود. بنابراین چه باید کرد؟ این غم نان واقعاً غم بزرگی است و باید راه حلی برایش باشد که بیچارگی‌ها فوران نکند؛ آن هم بر سر نازنین‌هایی که فرهنگ و هنر می‌آفرینند برای بروز انسان‌های بهتر و جامعه ای سالم‌تر...
منبع: ایران آنلاین